Ocalona aby mówić

 

Autor:

Immaculée Ilibagiza, Erwin Steve

Gatunek: biografia, wojenna

Rok wydania: 2007r.

Stron: 266

 

Fabułę książki stanowią osobiste wspomnienia autorki jako naocznego świadka i dawnej ofiary krwawej masakry ludności plemienia Tutsi przez członków plemienia Hutu w 1994r. Wówczas to w trwającej trzy miesiące międzyplemiennej rzezi zginęło 800 tys. - 1 mln członków plemienia Tutsi, w większości w okrutny sposób zabitych maczetami. Ona sama uniknęła śmierci, chroniąc się u znajomego pastora z plemienia Hutu, który ukrył ją wraz z sześcioma kobietami w malutkiej łazience. Przez trzy miesiące drzwi do łazienki były przesłonięte meblem. Raz na dobę, w godzinach nocnych, pastor otwierał drzwi do łazienki, aby dostarczyć im pożywienie. W tym samym czasie należący do plemienia Hutu oprawcy, przy pomocy maczet wymordowali rodzinę autorki: jej rodziców, brata i siostrę.

|źródło| 

 "Bóg nieustannie jest częścią mojego życia - każdego dnia i we wszystkim. Podtrzymuje mnie, chroni i daje spełnienie. To On czyni ze mnie lepszą żonę, matkę, lepszą osobę"

Immaculée Ilibagiza przeżyła piekło. Rok 1994r. - przez trzy miesiące trwała rzeź, w której zginęło tysiące członków plemienia Tutsi. Zostali zabici przez Hutu - ich sąsiadów, przyjaciół, znajomych. Świadkiem tego zdarzenia była autorka książki "Ocalona, aby mówić". Przestała milczeć i napisała, jak wyglądało piekło, przez które musiała przejść. Piekło, które pochłonęło jej najbliższych, wtedy gdy ona sama musiała ukrywać się w malutkiej łazience z kilkoma innymi kobietami z plemienia Tutsi.

Książka jest przepełniona bólem i smutkiem. Śmierć towarzyszyła na każdej stronie, a gniew wzrastał wraz z kolejnymi obrazami wypływającymi z utworu. Imaculée wciąż nie mogła uwierzyć, że jej przyjaciele tak nagle się od niej odwrócili, tylko dlatego, że byli z innego plemienia. Czuła ogromny gniew, smutek i ból po utracie swojej rodziny. Siedząc przez tak długi okres w łazience, głodowała i wciąż słyszała jak mordercy wołają jej imię. Szukała pomocy u Boga. Wciąż się modliła i wierzyła, że skoro wciąż żyje, Pan musiał mieć, co do niej, jakieś plany.


Wstrząsająca, wzruszająca i przerażająca. Aż trudno uwierzyć, że to się wydarzyło naprawdę. Polecam ją wszystkim! Książka jest napisana w piękny sposób, chociaż niesie w sobie tak brutalną prawdę - prawdę o rzezi, która wydarzyła się tak niedawno temu.

 " O poranku w cienistym drzewie przed domem zaczęły śpiewać ptaki.
Zazdrościłam im myśląc: " Ale jesteście szczęśliwe, że urodziłyście się ptakami i że jesteście wolne - spójrzcie tylko, co my, ludzie czynimy sobie wzajemnie".